کمتر رویداد مهم سیاسی را می‌توان در تاریخ معاصر ایران سراغ گرفت که به اندازه انقلاب اسلامی مورد تحریف قرار گرفته باشد. چه از سوی موافقین و چه از سوی مخالفین آن. موافقین، لباس ایدئولوژیکی که بعد از انقلاب حاکم گردید را بر تن آن کرده‌اند و به جای واقعیت‌های انقلاب صرفاً باورهای ایدئولوژیک‌شان را تبلیغ می‌کنند. در نقطه مقابل، مخالفین انقلاب قرار دارند. صف گسترده‌ای از ایرانیان که بواسطه کدورت‌شان از عملکرد نظام اسلامی بجز بغض و کینه هیچ روایت دیگری از انقلاب ندارند. از جمله نکاتی که از جانب هر دو طرف مورد تحریف قرار گرفته عملکرد محمدرضا شاه پهلوی در ۳۷ سال سلطنتش بالاخص رفتار وی در دوران انقلاب می‌باشد. ج.ا او را دیکتاتوری وابسته به غرب و مزدوری بیش نمی‌داند که نه تنها هیچ گامی در جهت پیشرفت و ترقی کشورش برنداشت بلکه وقتی هم که با اعتراضات مردمش روبرو شد تا آنجا که می‌توانست به دستور اربابانش یعنی غربی‌ها در برابر مردم ایستاد و کشتار نمود. و زمانی هم که دید سرکوب دیگر فایده‌ایی ندارد از کشور گریخت. مخالفین انقلاب برعکس او را رهبری وطن‌پرست، مستقل و ترقی‌خواه می‌دانند که تا می‌توانست به کشورش خدمت کرد. و وقتی هم که با مخالفت آنان (از روی ناآگاهی و توطئه غربی‌ها) روبرو شد، حاضر به کشتار مردمش نشده و از قدرت کناره‌گیری می‌نماید. کتاب سعی کرده در ورای حب و بعض‌ها و تئوری‌های توطئه رایج میان ایرانی‌ها، نگاه واقع‌بینانه‌تری به محمدرضا شاه پهلوی انداخته و نشان دهد او نه اهریمنی بود که ج.ا از وی ساخته، و نه فرشته و بتی که مخالفین انقلاب از وی ترسیم کرده‌اند.