شیخ بهاءالدین محمد معروف به "شیخ بهایی"، فقیه، عارف، حکیم، ریاضی دان، منجم، شهرساز، شاعر و ادیب و در یک کلام، دانشمند تمامی علوم عصر خویش بود. او بیش از صد عنوان کتاب به زبان های فارسی و عربی از خود به یادگار گذاشت که معروف ترین آن ها عبارت اند از: "موش و گربه"، "کشکول"، "جامع عباسی"، "خلاصه الحساب" و مثنویات شامل: "نان و حلوا"، "شیر و شکر". میر محمدباقر شمس الدین محمد اصفهانی معروف به "میرداماد"، نیز از نوابغ علمی، فلسفی اسلام و دانشمندان عصر صفوی است. او شاگردان معروف و دانشمندی به یادگار گذاشت که ملاصدرای شیرازی یکی از آن ها است. شیخ بهایی چهارده کتاب در زمینه های فلسفه ، حکمت و معارف دینی تالیف کرد. وی سرانجام در سال 1040 خورشیدی هنگام سفر به  عتبات عالیات در راه نجف و کربلا بدرود حیات گفت و در نجف اشرف به خاک سپرده شد. این کتاب در قالب داستان به معرفی دو تن از مشاهیر اصفهان ـ شیخ بهایی و میرداماد ـ اختصاص دارد.