رسانه ها بر شناخت و درک عمومی از جهان تاثیر می گذرند؛ به این معنا که آگاهی و ذهنیت مردم نسبت به جهان بستگی به محتوایی دارد که از رسانه ها دریافت می کنند؛ زیرا رسانه ها، واسطه  و میانجی بین آگاهی های فردی و ساختارهای گسترده تر اجتماعی و سازندۀ  معنا هستند. رسانه ها هم چون آینه برای انعکاس واقعیت عمل نمی کنند، بلکه بر ساخت اجتماعی واقعیت تاثیر می گذارند. بر این اساس، بازنمایی، ساخت رسانه ای واقعیت است و بازنمایی رسانه ای، بر ساختن اجتماعی و فرهنگی از جهان واقع در چارچوب گفتمان و روابط قدرت به منظور استیلا و هژمونی فرهنگی و اجتماعی علیه "دیگران" فرهنگی، نژادی و جنسی است. "دیگرانی" که بخشی از دیگر بودگی و فرودستی آنان ریشه در زمان و گفتمانی دارد که رسانه ها سازنده و اشاعه دهندۀ  اصلی آن هستند. نگارنده در کتاب حاضر، ضمن شرح و بسط مفهوم بازنمایی و نسبت آن با زبان، ایدئولوژی و گفتمان، با معرفی شواهد و نمونه هایی از بازنمایی و تصویرسازی رسانه ای، به نقد بازنمایی منفی اسلام و مسلمانان، زنان و اقلیت های نژادی در رسانه ها می پردازد.