به نظر من این کتاب، داستان یک انقلاب خیالی نیست، بلکه روایتی از انقلاب‌های رخ داده است. این کتاب را احتمالاً با پوست و تنتان درک می‌کنید حتی اگر به نظرتان رخ نداده باشد.
شاید اسم اول آن (دست‌های آلوده) برازنده‌تر باشد.
من فکر می‌کنم اگر قرار بر مد نبود، این کتاب بیشتر از قلعه حیوانات خوانده می‌شد و مورد اشاره قرار می‌گرفت.
        

          فضای ترسیم شده در کتاب انقدر با واقعیت‌های آشکار و نهان هر انقلابی مطابقت دارد که بیشتر به وقایع نگاری تاریخ نزدیک است تا رمان. شخصا از خواندن کتاب های سارتر لذت می‌برم و این به علت نزدیکی متن و تجارت زیسته‌ی مخاطب باهم است.
        

          من این نمایشنامه رو خیلی دوست داشتم با اینکه اونقدر وجوهات اگزیستنسیالیستی که موردعلاقه‌ی من هستند تو این نمایشنامه جلوه نداشت. نمایشنامه درباره‌ی یه انقلاب تو یه کشور کوچک نفت‌خیزه! و همچنین تبعاتی که یه انقلاب تو اون کشور داره... کسایی که دوست دارن مزرعه حیوانات و سرگذشت ندیمه رو بخونن و با شرایط کشور خودمون تطبیقش بدن قطعاً از این نمایشنامه لذت می‌برند.
        

          کتابی که در آخرش قلعه حیوانات را در  ذهن خواننده تداعی میکند. وسط های کتاب به خوبی منتظر پایانی خواهی بود که دوستش داری. خیلی باهاش حال کردم و خیلی هم تامل برانگیز هستش. یکی از اونهاست که اگه نخونیش حسرتش میمونه برات. 
        

          یک شاهکار اجتماعی سیاسی، از سارتر کمتر از چنین خلقی هم انتظار نمی‌رفت.
ژان، نماد یک انسان مصلحت طلب و لویسن یک شخصیت حقیقت طلب بود. هردو از خشونت و فقر بیزار بودن و هردو آماده بودن در راه هدفشون جونشون رو فدا کنن. 
اما ژان حاضر بود بار سنگین رو به دوش بکشه، دستهاشو آلوده کنه و « برای مبارزه با هیولا به هیولا تبدیل شه » .
و لوسین هیچ چیز رو مقدس تر از انتشار حقیقت نمیدونست. 
همه این ها اون هارو به سمت اتفاق حاضر توی کتاب میرسونه... 
یک دادگاه برای عدالت، علیه عدالت
خون برای پاک کردن خون
و خشونت برای ایستادن جلوی خشونت