در حال حاضر، بستر بسیاری از رودخانه های شهری و حریم های آن به جای آن که به عنوان یک فضای شهری دلپذیر مورد استفاده قرار گیرد، به عنوان یک فضای زاید، ناامن، متروکه و بازماندة شهری به حساب می آید. با توجه به وسعت کم نظیر این اراضی در سطح شهر تهران می توان از آنها به عنوان اراضی ذخیره در راستای توسعة فضای سبز و جبران کنندة نیازهای شهری استفاده کرد. بنابراین با اعمال مدیریت صحیح شهری و طراحی سایت تفرجگاهی مناسب با نیازهای هر منطقه می توان هرچه بیش تر به حفظ و ارتقای کیفیت زیستی آن منطقه پرداخت. نگارنده در کتاب حاضر، نخست اصول و مفاهیم اکولوژی تفرجگاهی را مطرح و سپس با مطالعة موردی سابقة پیدایش منطقة 22 تهران و موقعیت مکانی آن، توان اکولوژیک منطقه را ارزیابی کرده است. آنگاه عوامل موثر بر طراحی تفرجگاهی را بیان و در ادامه روند اجرایی طرح نهایی تفرجگاه و پارک خطی حاشیة کنار رودخانه ها را بررسی کرده است. نقشه ها و تصاویر تفرجگاه رودخانة کن بخش پایانی کتاب را تشکیل می دهد.