این کتاب شرحی است که بر کتاب «مع ابوالعلا فی سجنه» به قلم «طه حسین» نوشته شده است. نویسنده در این کتاب به نقد شخصیت و افکار «ابوالعلا معری» می پردازد؛ در تفکر معری، نمایی از چهره نیچه، والری، دکارت و فلسفه های انسان گرا و پوچ گرا مشاهده می شود. معری، اندیشه ورزی و خلوت خویشتن خویش را داشته که مورد توجه نویسنده کتاب بوده است و نوعی حدیث نفس را بازگو می کند.