وقتی می­پیچیم پشت ساختمان، درجا خشک­مان می­زند. آدمی هم هیکل پسربچه­های شش هفت ساله، لخت و عور روی برف­ها نشسته و به ما خیره شده است. انگار تازه پوستش را سراپا کنده­اند. خون تازه بی­آن­که بچکئ رو گوشت­های نمایانش می­درخشد. ساکت پاهایش را جمع کرده و به ما زل زده است.