«موندو» پسرک فقیری است که کسی نمی داند از کجا آمده و پدر و مادرش چه کسانی هستند. او با پرسه زنی در شهر و کمک گاه و به گاه به افراد مختلف یا گدایی روزگار می گذراند و با وجود این که افراد بسیاری را در شهر می شناسد، دوستان زیادی ندارد. روزی موندو بر حسب اتفاق، وارد باغ زیبایی می شود که صاحب آن زنی ویتنامی با نام «تی شن» است. موندو و تی شن خیلی زود با هم دوست شده و به رغم فاصلۀ سنی بسیار، ساعات خوش زیادی را در کنار یک دیگر سپری می کنند. روزی موندو به شهر بازمی گردد و چون در کنار خیابان به خواب رفته، توسط پلیس دستگیر و به مرکز خیریه منتقل می شود. تی شن، به محض اطلاع از قضیه، از پلیس درخواست آزادی وی را می کند، اما آن ها امتناع می کنند و چند روز بعد زن ویتنامی باخبر می شود که پسرک تخت خویش را به آتش کشیده و گریخته است. او چشم به راه موندو می ماند، اما از او هیچ  خبری به دست نمی آید و تنها مدت ها بعد، در کنار سنگریزه ها دست خط او را می یابد که ناشیانه و با حروفی بزرگ نوشته: همیشه... زیاد.