در کتاب حاضر، نگارنده به طور خاص به بحث و بررسی مذاکرات هسته ای ایران و 5+1 می پردازد و سعی می کند ابعاد گوناگون دیپلماسی رسانه ای را در این مورد واکاوی کند. نگارنده بیان می دارد که در جریان مذاکرات هسته ای ایران و ۱ + ۵ علاوه بر مذاکرات رسمی در جلسات طولانی و نفس گیر، گویی نوع دیگری از مذاکره نیز در جریان بود که اگرنه بیش از مذاکرات رسمی، دستکم در کنار آن به مثابه یک نیروی پیش برنده گفت وگوها برای دستیابی به توافق عمل می کرد؛ دیپلماسی عمومی و در ذیل آن دیپلماسی رسانه ای. از خلال این دیپلماسی که خود تجربه تازه و موفقی در حوزه دیپلماسی ایرانی بود، افکار عمومی ایران و جهان به برخی واقعیت های اعلام نشده در میز گفت وگو پی برد و درنتیجه گاه مذاکره کنندگان غربی در موضع انفعال قرار گرفتند.