در زمانه ای که در آن زندگی می کنیم دانش سیاسی در معرض بحران های شالوده شکن فراوان قرار گرفته است. زیرا، از یک سو، دوران نظریه ها و گفتمان های سیاسی ای که تأکید خود را صرفاً بر «صاحبان ابزارهای تولید» و «شیوه های تولید» استوار کرده و روابط قدرت را حافظ منافع آنان می دانند، گذشته است و اکنون به روزگاری رسیده ایم که در آن «شیوه های عرضه» بر شیوه های تولید ارجحیت یافته اند، و به این ترتیب، چنگ اندازی به «دارایی گفتمانی» یا «ثروت های مفهومی» جایگزین توجه به ثروت های مادی یا حکومتی محض شده اند، و از سوی دیگر، «اغلب افراد میل رسیدن به یک نظام متحدِ دانش و نظریه واحد در علوم اجتماعی را منتفی دانسته اند و تلاش مدرنیستی برای حفظ محتوا و روش تولید دانش به سود کوششی پسامدرن برای یافتن راه های کسب دانش که این جا و آن جا به کار آیند، کنار گذاشته شده است».