هیچ یک از شاخص های موجود در روابط بین الملل بعد از جنگ جهانی اول از جمله آرمان گرایی و بعد از جنگ جهانی دوم از جمله رئالیست ها و نئولیبرال و رئالیسم ترمیم یافته ی والتز با نام رئالیسم ساختاری و حتی نظریه ی جدیدتر سازنده گرایی نمی تواند به طور کامل کلید معمای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در این دوره باشد. سیاست خارجی جمهوری اسلامی بر اساس الگویی است که اصول آن، مبارزه با ظلم و استکبار و حمایت از مظلوم، دعوت جهانیان به حیات طیبه، حفظ تمامیت ارضی و ام القرای اسلامی و اصل نه شرقی و نه غربی است. تحقیق حاضر در این راستا نگاشته شده و مشتمل بر سه بخش است. در بخش نخست سخن از کلیات است و در بخش دوم اهداف و اصول سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران تا سال 1368 بررسی می گردد. در بخش پایانی ـ مهم ترین بخش تحقیق ـ نیز تحولات سیاست خارجی ایران از دولت موقت تا زمان رحلت امام خمینی (ره) ارزیابی و به نقش ایشان در تحولات سیاسی خارجی جمهوری اسلامی ایران اشاره می شود.