فضای کلاسیک و قشنگی داره که قاطی شخصیت عجیب و زیبای پروین اعتصامی شده و این محشره! 
قاطی داستان، دانستی هایی از پروین و زندگیش گفته میشه و تورو میبره به همون دوران:) 
خلاصه که واقعااا دلنشین و زیباست
        

          خب یک کتاب دیگر هم تمام شد. حقیقت این بود که من برای فرار کردن از غم و حقیقت دنیای کتاب سمفونی مردگان این کتاب را شروع کردم... ولی به درک جدیدی از ادبیات فارسی رسیدم... ادبیات فارسی دنیای از شور واشتیاق حقیقت هاست و خانم پروین اعتصامی این دنیا را با شعر هایش به خواننده یاداوری میکرد که حتی نخود و لوبیا هم میتوانند به درک جدیدی از پخته شدن بپردازند... که گاهی اوقات سوختن به معنی نابود شدن نیست به معنای پختن شدن در دنیایی بزرگ هست اگر بخوام به زبان ساده بگم به این معنا هست که سختی ها برای درد کشیدن نیست برای یاد گرفتن است.. مثلا شما نیوتون را تصور کنید که بجای اینکه از درد سیب روی سرش بنالد به درک جدیدی از علم و قانون جاذبه رسید که یعنی دید ما به دنیا تمام مسئله زندگیست.. نه سختی نه درد نه شادی و نه غم بیانگر واقعیت زندگی نیستند چرا که نگاه ما به دنیا ممکن است در یک روز شاد غمگین و در یک روز غمگین شاد باشد.  و خانم پروین اعتصامی با دید جدیدی به دنیا نگاه کرد و دریچه معنای حقیقت را به چشم خوانند باز کرد.  و الان با خودم همان حرف را میزنم که کتاب ها در زمان درست تو را پیدا خواهند کرد... شعر نخود و لوبیا: 
نخودی گفت لوبیایی را.... کز چه من گردم این چنین؛ تو دراز؟ 
گفت: ماهر دو رو بباید پخت.... چاره ای نیست؛ با زمانه بساز! 
رمز خلقت به ما نگفت کسی... این حقیقت مپرس ز اهل مجاز! 
کسی بدین رزمگه ندارد راه.. کس در این پرده نیست محرم راز
به درازی و گردی من و تو ننهد قدر چرخ شعبده باز
هر دو روزی در اوفتیم به دیگ... هردو گردیم جفت سوز گداز
نتوان بود با فلک گستاخ.... نتوان کرد بهر گیتی ناز
سوی مخزن رویم زین مطبخ... سر این کیسه گردد اخر باز
برویم میان و دم نزنیم.. بخروشیم؛ لیک بی اواز
این چه خامی است؛ چون در اخر کار... اتش امد من و تو را دمساز... گرچه در زحمتیم؛ باز خوشیم... که به ما نیز خلق راست نیاز
چون تن پیراهن نخواهد ماند... چه پلاس و چه جامه ممتاز
و ما کز انجام کار بی خبریم  ... چه توانیم گفت از اغاز؟