از مهم ترین اقدامات سیاسی ـ امنیتی رژیم های سیاسی مهار نیروهای مخالف است، اما رژیم های دیکتاتور ـ مانند رژیم پهلوی ـ به جای مهار مخالفین با رویکرد امنیتی بسیار خشنی به سرکوب آن ها پرداخت. شکنجه به عنوان وسیله ای برای سرکوب مخالفان در طول تاریخ ایران به صورت پیوسته و با نوسانات چشمگیر جریان داشته است. در این تحقیق پس از مروری بر وضعیت شکنجه در دوره های مختلف حکومت در ایران، به بررسی شیوه های مختلف شکنجه در دوره ی پهلوی دوم ـ به ویژه بین سال های 1332 تا 1357 ش ـ و مقاومت مبارزان پرداخته شده است. بر این اساس کتاب در پنج فصل، تدوین یافته و این عناوین را دربرمی گیرد: کلیاتی دربار ه ی شکنجه (معنا و مفهوم شکنجه، تفاوت قصاص و مجازات با شکنجه، نظر ادیان الهی در خصوص شکنجه و...)، وضعیت شکنجه در دستگاه های امنیتی معاصر، شکنجه در ادوار مختلف ساواک (در دوره ی تیمور بختیار و دوره ی حسن پاکروان)، از خشونت شدید تا سقوط (ساواک در دوره ی نعمت الله نصیری و دوره ی ناصر مقدم) و کنش ها و واکنش ها در قبال شکنجه.