باد با دمی گزنده می نالد و زوزه می کشد. صاعقه می غرد و فریاد می کشد. خشم نیرویی محرک در دشت سنگ درخشان است. حتی سایه ها هم ترسیده اند.در قلب دشت، دژ خاکستری عظیمی، ناشناخته و کهن تر از هر خاطره ی نگاشته شده، سر به فلک کشیده است. برجی باستانی روی شیار ایجاد شده در دشت واژگون شده است. از درون دژ صدای کوبه ای بم، مهیب و شمرده همچون تپیدن قلب دنیایی خفته، سکوت کهن را در هم می شکند.مرگ ابدیت است. ابدیت سنگ است. سنگ سکوت است.سنگ ناطق نیست اما سنگ به یاد می آورد.و این چنین واپسین جنبش سنگ درخشان آغاز گردید...