ذن یک آیین عرفان بودایی است، در چین و ژاپن راه و روش هایی خاص خود پدید آورده که آن را از عرفان های دیگر متمایز میکند. ذن نه نظریه ی خاصی دارد و نه اصول جزمی خاصی، بل که هنر نظاره ی دل و هنر هم دردی و روشن شدگی است. این روشن شدگی یا ساتوری، در هنرهایی چون بازیگری (نو) شعر (هایکو) ، نقاشی (سومی- ئه) ، گل آرایی (ایکه بانا) ، و کمان گیری (کیوودو) و مانند این ها تجلی و تحقق می یابد، و رهرو ذن از این طریق با تمام هستی، با کل هستی عالم و آدم ارتباط می یابد و از این راه به بینش سر حیات راه می یابد.