به زعم نگارنده: عشق در شاهنامه مانند عشق های منظومه های بزمی و غنایی شاعران دیگر نیست، بلکه عشق، بخشی جدایی ناپذیر از زندگی پهلوانان است. در مقام سنجش، عشق در شاهنامه را می توان این گونه دسته بندی کرد. دل دادگی پرسوز و گداز که به ازدواج می انجامد و عاقبت خوشی به دنبال دارد، مانند داستان  زال و رودابه، بیژن و منیژه و تهمینه و رستم و...؛ عشق های ملایم که آنها نیز با ازدواج و زندگی بی رنج پایان می یابد، مانند عشق اردشیر و گلناز، شاپور اردشیر و دختر مهرک؛ دل دادگی های پرسوز و گذاز که به ازدواج می انجامد، اما عاقبت خوشی ندارد مانند عشق خسرو و شیرین؛ دل باختگی های آنی و هوس آلود مانند عشق بهرام گور؛ و عشق های یک طرفه و مختصر و گاهی پرسوز و گداز مانند دل دادگی نافرجام سودابه به سیاوش و سهراب به گردآفرید. کتاب حاضر به موضوع «عشق در شاهنامه» اختصاص دارد که به همراه مقدمه ای از دکتر «میر جلال الدین کزازی» به چاپ رسیده است.