نگاره های سنتی ایران مثل دنیایی کوچک از گل های همیشه بهار، همراه با نسیمی فرح بخش و انسان های باوقار و نور تابناک، بیننده را به تفرج و نشاط هرچه بیشتر دعوت می کند. اوج این نگاره ها، تنها به تصویر کشیدن یک داستان نیست بلکه، به تپه ها و حیوانات، ابرها و درختانی که صحنه داستان را پر کرده اند، دمی مسیحایی می بخشند. بعدها، در قرن یازدهم ه.ق، نگاره پردازی جای خود را  به تک چهره پردازی داد و انسان مقام شایسته ای در نقاشی ایران پیدا کرد. ولی نگارگران ایرانی متعلق به هر نسل و سیاقی، پیوسته مفهوم خاص خود را از تصویر ارائه کرده کرده اند. با تاکید بر دو بعد نمایی و هماهنگی عناصر، این هنرمندان اشیا را آنگونه  که باید باشند تصویر کردند، نه آنگونه که هستند. با معیارهایی از این دست، هنرمندان ایرانی در طول شش قرن آثاری آفریدند که به لحاظ نمایش کامل یک دنیای آرمانی، بی رقیب بود.