لنگستون هیوز (1902-1967 م)، شاعر سیاه پوست آمریکایی، ستایشگر انسان های سیاه پوست و تصویرگر غم و درد آن ها است. او نخستین اشعارش را در دورۀ  دبیرستان سرود. چند سالی را در مکزیک گذراند و در مجلات اشعاری را به چاپ رساند. پس از بازگشت به امریکا مدتی در هتل پیشخدمت بود. سپس از راه شعرخوانی به کسب درآمد پرداخت. هیوز همانند دیگر شاعران سیاه پوست هم نسل خود معتقد بود که برخلاف شاعران کهنه سرا نباید دنباله روی شعر سفیدپوستان بود بلکه باید به گذشتۀ  خود توجه کرد. آن ها با الهام از فرهنگ مهاجرتی و وضع روانی و غم و غصه هایش و شادی های نسل خود به شیوه ای تازه سخن گفتند. این سیاهان همان هایی بودند که در جنگ جهانی اول برای آزادی جهان جنگیده بودند ولی خود آزادی نداشتند. هیوز در بیش تر مواقع قالب ترانه های عامیانۀ  سیاهپوستان را در اشعارش دنبال می کند و اشعارش بیش تر غیرشخصی و دربارۀ  مردم دیگری غیر از خودش است. مسائل عمدۀ  سیاه پوستان، تبعیض نژادی و توصیف زندگی آنان در اشعار هیوز هماره با طنزی تلخ و اجتماعی همراه است که گیرایی خاصی به آثار او داده است. او شاعری معترض، خوش بین و ستیزه جو بود، اما گاهی دچار یاس و نومیدی می شد. در این مجموعه گزیده ای از اشعار هیوز به فارسی برگردانده شده است. در ترجمۀ  اشعار رعایت عامیانه بودن زبان مبداء شده و ترجمه ها به صورت محاوره های عامیانه در زبان فارسی صورت گرفته است.