نویسنده در تحقیق حاضر بر آن است تا زمینه  های اجتماعی، سیاسی و ادبی تعزیه را در عراق و چند کشور دیگر اسلامی بررسی کند. این رساله شامل دو بخش اساسی است. در بخش نخست، محقق به تعزیه و ریشه ی پیدایش آن ـ به ویژه تاثیر عزاداری های محرم بر شکل گیری تعزیه در عراق و چند کشور اسلامی (از جمله ایران، پاکستان، لبنان، بحرین و هند) پرداخته است. ضمن آن که بررسی تغذیه و نمایش های قرون وسطی در اروپا فصل پایانی بخش اول را تشکیل می دهد. کتاب حاضر ترجمه ی بخش نخست این رساله است (بخش دوم به موضوع تاثیر مصیبت کربلا بر نمایش و شعر مدرن عرب اختصاص دارد). در قسمتی از کتاب می خوانیم: "شیعیان در حراست از هویت خود، هم از نظر ایدئولوژیک و هم از جنبه ی سیاسی، ماه محرم را فرصتی برای اظهار عمیق ترین احساساتشان نسبت به فرزندان علی (ع) می دانند. صرف نظر از منشا و علت های واقعه ی کربلا، تعزیه در طی مسیر حیات خود با سرنوشت های گاه متضادی روبه رو شده است. نکته های اساسی این است که حکومت های مختلف همواره تاثیری مهم در اجرا یا تعطیلی تعزیه داشته اند. در دوران مامون، خلیفه ی عباسی، برای مدت زمان کوتاهی اجرای عزاداری محرم رواج داشت. پس از این، متوکل عباسی عزاداری های نمایشی و نمادین را تحریم کرد. متوکل کسی بود که نه فقط دستورداد مزار امام حسین (ع) و سایر منازل مسکونی اطراف این مزار را تخریب کنند، بلکه به فرمان او تمامی منطقه ی یاد شده به کشتزار تبدیل شد. با وجود تمام سخت گیری ها و مخالفت ها، شیعیان هرگز از کار خود بازنایستادند و یادآوری مصیبت حسین (ع) را از هر طریقی پی گرفتند، به شکلی که این عمل در سراسر جهان اسلام بسط یافت".