هر ساله هزاران اعتصاب و اخراج در اروپا و امریکا به وقوع می پیوندد. شدیدترین و دنباله‎دارترین منازعات قاعدتاً به اصطلاح «اعتصابات همدردی» هستند که برای حمایت از رفقای اخراجی یا حفظ حقوق اتحادیه‎ها صورت می‎گیرند. در حالی که بخشی از مطبوعات، مستعد توضیح اعتصابات توسط «ارعاب» هستند، کسانی که در میان اعتصاب‎کنندگان زندگی کرده‎اند، با تحسین از حمایت و یاری متقابلی که دائماً در میان آن‎ها اجرا می‎شود، صحبت می‎کنند ... . با این حال، اتحادیه‎گرایی تنها شکلی نیست که نیاز کارگر را به حمایت متقابل تجلی می‎بخشد. علاوه بر آن اتحادیه‎های سیاسی نیز هستند، که فعالیتشان را بسیاری از کارگران برای رفاه عمومی سودمندتر از اتحادیه‎های صنفی می‎دانند، زیرا اکنون دارای اهداف محدودی هستند. البته صرف واقعیت تعلق به یک هیئت سیاسی را نمی‎توان جلوة گرایش یاری متقابل فرض کرد. همگی می‎دانیم که سیاست، میدانی است که عناصر خودمدارانة نابِ جامعه به ترکیب‎هایی درهم تنیده با آمال نوع‎دوستانه وارد می‎شوند. اما هر سیاستمدار باتجربه‎ای می‎داند که تمام جنبش‎های سیاسی بزرگ بر سر مسائل بزرگ و اغلب دور‎دست می‎جنگیدند؛ و آن‎هایی قدرتمندتر از همه بودند که بی‎طرف‎ترین شور و شوق را برمی‎انگیختند. تمام جنبش‎های تاریخی بزرگ واجد این خصلت بوده‎اند؛ و برای نسل خودمان، سوسیالیسم در این دسته قرار می‎گیرد.