شیخ بهایی را می توان یکی از سازندگان اصلی بنای تشیع راستین در زمان صفویه در ایران دانست. وی صوفی عارفی است که در کنار زندگی و افکار زاهدانه توانست در مناصب بالای حکومتی قرار گیرد و به رتق و فتق امور مردم بپردازد و دوباره آن زندگی را رها کند و به مسافرت بپردازد. در همان حال موفق به تالیف ده ها اثر کوچک و بزرگ برجستة شعر و باز هم به کسوت منصب علمی و دینی حکومتی درآید و رنسانس عظیمی در مهندسی معماری و شهرسازی ایجاد کند که میدان نقش جهان و حمام معروف شیخ بهایی از آن جمله است. در دومین مجلد از مجموعة حاضر، پس از درج پیام دبیر کنگرة بزرگذاشت شیخ بهایی (1387: مشهد) برخی از مقالات این کنگره فراهم آمده است. عناوین برخی از مقالات بدین قرار است: بررسی رنگدانة سفیداب شیخ و انتساب آن به شیخ بهایی؛ اسطورة شیخ بهایی؛ صدای پای دانش از شیخ بهایی تا انفورماتیک؛ خدمات شیخ بهایی به اسلام؛ و سیمای شیخ بهایی در آیینة ادب فارسی.