«دارم به مرگ نزدیک می‌شم، لحظه به لحظه!
انگار دارم تاریک می‌شم، فانوس به فانوس!
این صحنه‌ها رو فک کنم یه جایی دیدم...
خوابام دارن تعبیر می‌شن، کابوس به کابوس!»
فکر می‌کنم سال ۹۱ بود و اول دبیرستان بودم که «تیمارستان» رو از نمایشگاه کتاب خریدم. اون روزا خیلی رضا یزدانی رو دوست داشتم و ناگهان دیدنش تو نمایشگاه، برام بی‌نهایت هیجان‌انگیز بود. یادمه چون هنوز خیلی معروف نشده بود و سرش خلوت بود، کلی باهاش صحبت کردم و اون هم با مهربونی و صبوری جواب می‌داد. وقتی بهش گفتم که همین چند لحظه پیش داشتم با دوستم «آدم یه جاهایی رو مجبوره» رو می‌خوندم، مهدی ایوبی -ترانه‌سرای خیلی از ترانه‌هاش، از جمله همینی که گفتم- رو صدا کرد و ازشون خواستیم که بیشتر با هم همکاری کنن. خلاصه که این کتاب، با امضای رضا یزدانی و مهدی ایوبی اولش،‌ برام پر از حس خوبه؛ به خصوص که اون زمان یک‌سره دستم بود، عمیقاً درک‌ش می‌کردم و تو صفحات کتاب کامنت‌هام هست. من معمولاً نسبت به نوشتن توی کتاب‌هام خیلی حساسم و اینی که اینجا بی هیچ ملاحظه‌ای خط کشیدم و نوشتم، یادم میندازه که شوریدگی‌م اون زمان غلبه داشت به همه چی... خلاصه شاید الان ترانه‌هاش خیلی به نظرم معمولی بیاد، اما امتیازم با در نظر گرفتن تمام این چیزایی که گفتمه. :‌)