سرزمین کودکی برای من ساحلی است که پس از جزر خیس و اسرارآمیز شده است؛ ساحلی که می توان غیرمنتظره ترین اشیا را در آن پیدا کرد. من تمام مدت مشغول جست وجو بودم و شاید همین کار من را در زندگی مقداری پریشان حواس کرد. بعد هم که بزرگ شدم -یعنی زمانی که چیزی برای گم کردن داشتم- دریافتم که یافته های مسرت بخش کودکی وام های سرنوشت هستند. وام هایی که در زمان بزرگسالی باید ادا کرد و این بسیار منصفانه است. به یک نکته دیگر نیز عمیقاً پی بردم: به اینکه هر گم شده ای را می توان یافت حتی عشق، حتی جوانی تنها چیزی که هیچ کس تا به حال نتوانسته است پیدا کند، وجدان گم شده است.این موضوع آن قدر هم که به نظر می رسد غم انگیز نیست، چون باید به یاد داشت که هیچ کس وجدانش را روی پریشانی حواس گم نمی کند.