اگر به ریشة اصلی نمایش، علت وجودی، بقا و ضرورتش از تکوین نخستین جوامع ابتدایی تا به امروز بپردازیم،در  آغاز هدف و واقعیت آن را پدیده ای جدا از نیازهای انسان های بدوی نمی یابیم. نمایش، نمودار رنج و مبارزة بشر در دوره های تاریخی و آیینة تمام نمای نیازهای انسان زمان خود بوده است و در زندگی او تاثیری همه جانبه داشته و در ساختار تمدن و سیر تاریخ، حضورش جاودانه بوده است، به همین سبب سرشار از حقانیت است. نخستین حرکات خودانگیختة شکار شکارگران، اساس نمایش را پی ریزی کرد و سپس مراسم رقص هایی که به احترام خدایان اساطیری و... در راستای سودرسانی انسان نخستین به کار می رفتند آن را تداوم بخشید که با هدف یاری رساندن به تداوم حیات و برانگیختن مهر خدایان و ستایش زندگی و بزرگداشت مردگان بر پا می شده است. زمانی که نمایش، ویژگی سودرسانی خود را از دست داد و دیگر وسیله ای در راستای کسب معاش نبود، به صورت تفریح و سرگرمی درآمد و از قالب روایت شفاهی و مذهبی خارج شد و شکل مدون و مکتوب به خود گرفت و به ادبیات، نمایش، موسیقی و... تجهیز شد و همراه با عواطف بشری به نمایش داستان ها، سرگذشت ها و... پرداخت و تئاتر ( به زبان یونانی) نامیده شد. در کتاب حاضر پس از درج پیشگفتاری دربارة پیشینة نمایش از عصر باستان، نیز تفاوت نمایش و تئاتر با یک دیگر، از چگونگی پیدایش نمایش از دو دیدگاه جامعه شناسی و تاریخی سخن رفته است. در دیگر فصول کتاب پیشینة نمایش و جلوه های آن در تمدن های بین النهرین، مصر باستان، ایران، هند، چین، ژاپن، کره، یونان، و روم کاویده شده است.