این کتاب تاریخچه ی فشرده ای است از معماری ایرانی از سپیده دم تاریخ ایران تا عصر قاجاریه. نویسنده سابقه ی معماری ایران را هفت هزار ساله می داند، یعنی از پنج هزار سال قبل از میلاد تا کنون. نویسنده شیوه های معماری ایران را به دو دوره ی کلی پیش از اسلام (باستان) و بعد از اسلام تقسیم کرده است که هر دوره زیرمجموعه های دیگری دارد. دوره ی پیش از اسلام خود به دو دوره ی کلی تقسیم می شود: 1- شیوه ی پارسی: از زمان مادها تا حمله ی اسکندر (از سده ی هشتم ق. م تا سده ی سوم میلادی) 2- شیوه ی پارتی: بعد از حمله ی اسکندر با تاسیس سلسله ی اشکانیان و تا اواخر دوره ی ساسانی که در بعضی مناطق تا سده ی دوم و سوم هجری نیز ادامه پیدا می کند. شیوه ی معماری ایران در دوره ی بعد از اسلام نیز به چهار زیرمجموعه تقسیم می شود: 1- شیوه ی خراسانی: بعد از اسلام در ایران و ممالک مجاور آن که پرداخت شده ی شیوه ی پارتی است. تمامی اثرهای امویان، عباسیان، طاهریان و... شامل این شیوه است، 2- شیوه ی رازی: از اوایل سده ی چهارم تا حمله ی مغول (سد ه ی هفتم) که مشتمل است بر آن چه به شیوه ی سامانی، غزنوی و سلجوقی اطلاق شده است. 3- شیوه ی آذری: از سده ی هفتم تا دهم هجری؛ یعنی از زمان هلاکو و شروع حکومت او در مراغه تا ظهور صفویه و 4- شیوه ی اصفهانی: از سده ی دهم تا سیزدهم هجری. نویسنده اصولی پنج گانه را برای هنر معماری ایران برمی شمرد که عبارت اند از: مردم واری، پرهیز از بیهودگی، نیارش، خودبسندگی، درون گرایی، در ابتدای هر فصل از کتاب، اصطلاحات معماری آن فصل ذکر شده است. در انتهای کتاب نیز جداولی از مساجد، مدارس، مقابر، قلاع، حسینیه ها، پل ها، حمام ها، آب انبارها و سایر بناهای تاریخی ایران آمده است که نام بنا، موقعیت جغرافیایی بنا و قدمت آن را دربرمی گیرد.