مجموعه کتاب های سده های گمشده این ویژگی را دارد که نگاهی یک نواخت به قضایا می اندازد. به هیچ سده ای از تاریخ ایران و فرمانروایی محبت خاصی ندارد. به صغیر و کبیر با چشمی واحد نگاه می کند. تاریخ را پاره ی تن مورخ می شناسد و هیچ بخشی از آن را ناتنی نمی داند.ددر مجموعه کتاب سده های گمشده، گاهی در نقل قول های مستقیم از منبعی این سود را جسته  است که خواننده  می تواند به مرور با سبک و شیوه ی نگارش هر دوره از سده های تاریخ ادبیات ایران آشنا و خو بگیرد. همچنین تا حدودی با واژه های متداول در آن سده های دور آشنا شود.در تاریخ دوره ی اسلامی ایران، فرمانروایی هایی ظهور کردند، خالص و بومی. آنان بر بخش های حساسی از ایران فرمان راندند و از همین روی است که در تاریخ ایران جایگاهی ارجمند دارند. به ویژه اینکه آنان توانستند برای نخستین بار پس از شکست ایرانیان از عرب ها نقشی تعیین کننده در رویارویی با خلفا و حکومت های بغداد داشته باشندالبته باید که به این مجموعه، شهریاران به اصطلاح «گمنامی» را هم افزود که هر کدام، روزگاری کوتاه در گوشه ای از ایران گردن افزاری کرده و به سامان فرمان راندند. پرداخت به آن ها، مانند «شهریاران گمنام کسروی»، نیاز به جایی مستقل و جایگاهی مستقل در تاریخ عمومی ایران دارد. تاریخ نگاران به هنگام نگارش تاریخ عمومی ایران که ناگزیر به سبب پرهیز از آشفتگی، ناگزیر از بی اعتنایی به این شهریاران هم می شوند، به دغدغه های پنهانی گرفتار می آیند ازیرا، واژه ی «گمشده» برای «سده ها» گزیده شد تا تاریخ رویدادهای این سده ها که در حقیقت گم شده  اند و ناپیدایند و برای نگارنده تنها توان یافتن نشانه هایی از آن ها وجود دارد. نشانه هایی که به هیچ عنوان نمی توان بی تفاوت از کنارشان گذشت. انسان دلبسته ی همه نشانه هایی خواهد بود که از گذشته و از گذشتگانش بر جای مانده اند. انسان اگر توانایی صرف نظر کردن از هویت و گذشته ی خود را می داشت، تاریخ هرگز نوشته نمی شد. تاریخ نی انبان نفیرها و شادی های انسان است! انسان هرگز از بازگشت به خاطره ی این نفیرها و شادی ها بی نیاز نخواهد بود و این گونه است که «سده های گمشده» آفریده می شود.