امروز سالروز درگذشت یکی از بزرگترین شاعران در ادبیات معاصر است. #سید_محمد_حسین_بهجت_تبریزی، متخلص به #شهریار؛ شاعری که نزدیک ترینِ اشعار را در بین معاصران خود، به #حافظ دارد. هر چند فاصله میان این دو فراتر از آن است که بتوان شهریار را حافظ ثانی نامید.
از شهریار آثاری به زبان های فارسی و ترکی به جا مانده است که می توان به گزیده غزلیات( به زبان فارسی)، منظومه حیدربابا و گزیده اشعار( به زبان ترکی) نام برد.
در ادامه یکی از غزل های شهریار را با نام حالا چرا را برای شما آورده ام.

آمدی جانم بقربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زود تر می خواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز میهمان تو ام فردا چرا

نازنینا ما بناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا

ده که با این عمر ها کوته بی اعتبار
اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا 

شور فرهادم پرس سر بزیر افکنده بود
ای لب شیرین جواب تلخ سر بالا چرا

ای شب هجران که یکدم در تو چشم من نخفت
اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان میکند
در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

در خزان هجر گل بلبل طبع حریم خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا

شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر 
این سفر راه قیامت میرود تنها چرا