شعر حافظ، بر خلاف سروده‌های شاعران دیگر یک‌سویه و یک‌رویه نیست، و در یک یا چند دایره‌ی محدود سیر نمی‌کند.

شعر حافظ، طیف بسیار گسترده‌ای است که عارف و عامی، دیندار و بددین و بی دین را دربرمی گیرد، و هر کس در هر مقام و منزلتی از فکر و دانش و ذوق که باشد، به فراخور احوال و تجربه‌های خود از آن بهره می گیرد. شعر حافظ آینه‌ای است که هر کس خود را، و آرزوها و امیدها و غم‌ها و شادی های خود را در آن می بیند، و از همین روست که تنها و تنها با دیوان اوست که از دیرباز مردمان پارسی زبان فال می گیرند و حتی گاهی استخاره می کنند.