این مجموعه متضمن 23 قطعه‌ی شعرگونه از "جبران خلیل جبران" با عناوینی هم‌چون: پوست‌ها و مغزها، مشتی از شن‌های ساحل، یکتایی و تنهایی، زمین، اقیانوس، غزالی، جرجی زیدان، و جان من به من پند داد: "جان من به من پند داد، پس به من یاد داد دوست داشتن آن چه مردم از آن نفرت دارند و آشتی دادن با آن چه به آن کینه می‌ورزند. و بر من روشن کرد که عشق امتیازی در عاشق نیست، بلکه در معشوق است و قبل از پند دادن جانم، عشق در من هم‌چون خطی دقیق و سخت میان دو میخ چوبی نزدیک به هم بود. اما اینک به هاله‌ای تبدیل شده است، که اول آن آخرش است و آخر آن اولش، که همه‌ی موجودات را دربرمی‌گیرد و کم‌کم بزرگ می‌شود تا همه‌ی آن چه را که خواهد شد دربربگیرد".