کتاب حاضر، پژوهشی است  که در آن نگارنده فعالیت نظری و انتقادی فیلم ساز ایرانی مرتضی آوینی را به جامعه علمی ایتالیا شناسانده است و دریافت و فهم وی از سینمای مستند را با نظریه های کلاسیک سینما (کراکاوئر، بازن و میتری) و نظریه های معاصر آن (دادلی اندرو، دیوید بوردول و کریستین تامپسن)، با فعال کردن شبکه ای از اتصالات و روابط و همچنین با ساختن روش این گفت وگو روبه رو کرده است.