خواهران روایتی است از دو زن که از تبعید و رویاهای خفه شده درونی شان سخن میگویند. زن‌هایی که یکی در شرق زاده شده و دیگری در غرب؛ اما علی رغم دوری سرزمین و فرهنگشان باهم خواهر می‌شوند، چرا که هیچ یک از آنها هراسی از بادهای مخالف ندارند. بادهای سهمگینی که سد راه تلاش شجاعانه آنها شده اند، چه در مونترال بوزند و چه در بیروت. آنها تسلیم نمیشوند، میجنگند، مقاومت میکنند و به زعم نویسنده تاریخ را می سازند. وجدی معوض در این روایت استعاره زیبا و پرمعنایی را به کار می برد: این زنان همان طور که چروک لباسها را با اتو صاف میکنند امیدوارانه چروک‌های تاریخ را نیز هموار می سازند. «حتی اگر این امید امیدی سیزیفی و عبث باشد چراکه این چروک‌ها را باید فردا دوباره از نو اتو کشید.»