وجود منافع مشترک میان واحدهای بازیگر، نخستین گام برای ایجاد و یا پیوستن به یک سازمان بین المللی محسوب می شود. در چهارم آوریل 1949 پیمانی بین المللی به نام پیمان آتلانتیک شمالی ـ ناتو ـ به امضای رهبران کشورهای بلژیک، کانادا، دانمارک، فرانسه، ایسلند، ایتالیا، لوکزامبورگ، هلند، پرتغال، انگلستان، و آمریکا رسید. این پیمان به عنوان نخستین نظام امنیت جمعی پس از پایان جنگ جهانی دوم در نوع خود بی نظیر بود. نگارنده در کتاب حاضر می کوشد ضمن بررسی زمینه های شکل گیری این پیمان، ماموریت ها و کارکردهای آن را در دوران جنگ سرد، چگونگی طی مراحل گذار در دهه ی 1370 و بروز تحول در  عملکرد این نهاد در دوران بعد از جنگ سرد را تحلیل کند. تبیین چگونگی فعالیت این سازمان در آسیای مرکزی و نیز بررسی اقدامات آن در دوران پس از جنگ سرد بر اساس رویکردی حقوقی، از دیگر مطالب کتاب به شمار می رود.