مردی به خانه برگشته است . او سرش را پایین انداخته و در کنار پرچین قدم می زند . مرد همان طور که به زمین خیره شده بود ، احساس کرد که زن دارد نگاهش می کند . فکر می کرد که اگر نگاهش را بلند کند ، در چشمانی که به او خیره شده بود می تواند مثل یک آینه روح خود را ببیند . مرد در زن و همسر قبلی اش هیچ گونه شباهتی نمی یابد . اما چرا زن مردد است ؟ خلوت عظیم در هم می شکند و درکی متقابل آغاز می شود . مرد گوشه گیر قابلیت حیرت انگیزش در همراهی با عذاب را تصویر می کند و زن نه از میان گفته هایش که از میان ناگفته هایش باز شناخته می شود . در آثار گراتزیا دلددا زن ها اگرچه رنجیده و رنجیده خاطرند اما آنها توان عصیان دارند . و درک راز مرد گوشه گیر ، پشتوانه این عصیان است . برای ماندن یا رفتن ؟!