سورنا با هراس به پشت سرش خیره شد. در درخشش شعله های سرخابی آتش نمی توانست به خوبی در اطرافش را ببیند. با هر ضربه ی سم اسب، زمین ترک بر می داشت و آتش از میان شکاف ها فوران می کرد. سپس زمین فرو می ریخت و اگر او مهمیز نمی زد، ممکن بود هر دو بلعیده شوند. شعله های آتش آن قدر نزدیک بودند که سورنا بوی سوختگی مژه ها و ابروهایش را احساس می کرد.