کتاب دانش پدیدارشناسی روح، اثری نوشته ی گئورگ ویلهلم فریدریش هگل است که نخستین بار در سال 1807 منتشر شد.این کتاب خارق العاده از هگل را می توان در زمره ی انقلابی ترین و جریان سازترین آثار فلسفی تمام تاریخ دسته بندی کرد. هگل در پیش گفتار این کتاب، به توضیح هسته و جان مایه ی روش خود می پردازد و عواملی را متذکر می شود که نقطه ی تمایز روش او با سایر متدهای فلسفی پیشین به حساب می آیند. او سپس در بخش آغازین کتاب، تفکرات امانوئل کانت درباره ی شک گرایی را به شکل خلاصه توضیح می دهد و آن ها را کامل می کند. کتاب دانش پدیدارشناسی روح به شش بخش تقسیم می شود که «آگاهی»، «خودآگاهی»، «عقل»، «روح»، «دین» و «دانش کامل» نام دارند. طیف گسترده ی موضوعات مورد پرداخت در این کتاب، به شکلی کاملاً منحصر به فرد و آن قدر با توازن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند که این روش با نام «دیالکتیک هگلی» شناخته می شود. این کتاب، پژوهشی شگرف درباره ی رشد ذهن از آگاهی مستقیم به فلسفه ی علمی است و به عنوان یکی از تأثیرگذارترین و ماندگارترین آثار فلسفی غرب شناخته می شود.