ولی وقتی انتهای خیابان پیچیدیم توی خیابان خودمان، دود غلیظ به سمت آسمان آبی بالا می رفت. پسرک دست مرا رها کرد و جلو جلو دوید. بمب، شکاف زاویه دار بزرگی جلوی بلوک ما ایجاد کرده بود؛ تمام سقف ها را بریده بود، ولی ورودی خانه ها دست نخورده باقی مانده بود؛ حتی پنجره های طبقات اول انتهای بلوک سالم بودند. قلبم داشت مثل چکش می زد. دنبال پسرک رفتم و با دیدن قیافه بمب خورده آپارتمان ماتم برد. پنجره ها خرد شده بودند و می توانستم راحت تا انتهای آپارتمان و جایی را که قبلا آشپزخانه مان بود، ببینم. نگاه خیره ام را به بالا و بعد به پایی دوختم، به امید این که هم خانه ایم، هریت مندلسون را، ببینم. ولی هیچ اثری از او نبود .