پریزاده گفت:«کجا برم آخه از پیش تو دیو گلم؟این همه سرو رو مگه برای من آرایش نکردی؟این همه سوسن رو با دست های بزرگت مگه برای من نکاشتی؟مگه همه ی این برکه اشکهای تو نیست که برای من ریختی؟کجا برم از پیش تو؟»
دیو گفت:«چی دیدی از من بی نام و نشون / آروم جون؟
من که دون دونه رو پوست بدنم!/من که نیش عقربه تو دهنم!
تو تنت باغ بهشت/ من با این صورت بدترکیب زشت!
که همه از ترس من/توی پستو،توی گور/لونه ی موشای کور یا که هفت تا سوراخ نزدیک و دور/قایم میشن!/خانومی!
چشم بادومی!/گل من!بالا بالا!/چی دیدی از من  شما؟»