هیچ صلحی نخواهد بود، مگر این که آدم کشی از دل و ذهن آدمی محو شود. آدم کشی نقطه ی اوج هرمی است پهناور که قاعده ی آن ((خود)) است. آن چه که می ایستد، سرانجام باید سقوط کند. آدمی باید از همه ی آن چیزهایی که بر سرشان جنگیده است صرف نظر کند تا پس از آن بتواند مثل آدم زندگی کند. آدمی تاکنون جانور بیماری بوده و حتی بزرگی او بوی گند می دهد. او خداوندگار دنیاهای بسیار است و در ذات خود برده ای بیش نیست. چیزی که بر جهان حکم می راند، دل است نه مغز. همه ی فتح های ما در هر پهنه ای چیزی جز مرگ به بار نمی آورد. ما به یگانه پهنه ای که آزادی در آن جای دارد پشت کرده ایم. در اپی دوروس، در آرامش، در آن صلح بزرگی که مرا در خود گرفت، صدای دل جهان را شنیدم که می تپید. من می دانم درمان چیست: رها کردن است، صرف نظر کردن است، تسلیم شدن است، به گونه ای که دل های کوچک ما شاید هماهنگ با دل بزرگ جهان بتپد. درباره این کتاب بیشتر بخوانید