هرچند کهن ترین نظریه ها در باب مفهوم هنر و زیبایی، در گفت وگوهای افلاطون طرح شده اند، اما تا قرن هجدهم میلادی، رشته ای مستقل و خودپاینده به نام زیبایی شناسی به وجود نیامد. اما در این سده عواملی زمینة تکوین و تکامل زیبایی شناسی را فراهم کرده که از آن جمله می توان به جدایی مفهوم انسان از طبیعت و ظهور علم جدید اشاره کرد. در این دوره علم از هنر جدا شد و این امر در پی جدایی انسان از طبیعت تحقق پذیرفت. یکی از برجسته ترین فیلسوفان این دوران که به بحث دربارة هنر و زیبایی شناسی پرداخت «دیوید هیوم» بود که با تاثیر از تحولات علمی جدید، تلقی تازه ای از هنر و زیبایی عرضه کرد؛ وی مدعی شد که زیبایی، نه به مثابة تناسب، تقارن، اصالت و انسجام، بلکه به عنوان فقدان سامان بندی، اما در عین حال، نمودار سرزندگی، پویایی و توان افادة معنا، قابل تبیین است. او اصطلاح ذوق و قریحه را در مناسبت با درک زیبایی به کار گرفت و از این به بعد ذوق و قریحة هنری، به عنوان مقوله ای زیباشناختی سرلوحة بحث های هنری قرار گرفت. نگارنده در این کتاب، به نقد و تفسیر آراء هیوم دربارة زیبایی شناسی پرداخته و مباحثی چون ذهن گرایی، تحلیل انگیزشی، قوة تخیل و قوة تفکر و... را بیان کرده است.