این کتاب بر آن است تا به بررسی محتوا و زبان در شروه ها، دوبیتی ها و بومی سروده های استان هرمزگان بپردازد. این مجموعه در دو فصل جمع آوری شده است: نویسنده در فصل اول در سه گفتار مجزا دوبیتی، چهاردهمی و شروه در هرمزگان را تحلیل کرده است و در فصل دوم به بررسی ترانه و اوضاع و احوال ترانه سرایان هرمزگان پرداخته است. در هرمزگان بیشترین اشعار باقی مانده در مورد شروه از «محیا» است که سال هاست در دل مردم جنوب جایی خاص باز کرده است.