باران در مترو سومین کتابِ داستانی مهدی افروزمنش است. او پیش از این کتاب، رمان های تاول و سالتو را منتشر کرده است. دو رمانی که توجه مخاطبان زیادی را به خود جلب کرد. باران در مترو چهار داستان با فضاهایی متفاوت دارد که همگی حولِ مفهومِ «خشونت» می گردند. افروزمنش، که دغدغه ی نوشتن از جریان خاصی ار آدم های اهل خشونت دارد، در این داستان ها توانسته برای مخاطبش اضطرابی تدارک ببیند که مرام او را در این وضعیت نگه دارد: آیا زمان متوقف شده و همه چیز به عقب بازگردانده میشود؟ فضاسازی های ساده و موجز، دیالوگ های پرتعداد و پرواژه و یک خطِ داستانی بدیع و خلاقانه، این داستانها را به نمونه هایی خواندنی از رئالیسمِ سیاه تبدیل میکند. رئالیسمی که در دل خود علاوه بر روایت فروافتادن آدم ها، درگیر نمایش هولناک و گاه جبری زندگی دیگران و خُرده شخصیت ها نیز هست.