دست هایش زیر آب داغ، یخ می شود و دوباره توی دلش خالی می شود. قبل از آمدنش فکر می کرد با نزدیک شدن به سعید دلش آرام بگیرد اما نمی دانست دوری به اندازه یک دیوار باشد، چه به اندازه کوه ها، دشت ها و یا دریاها، باز دوری، دوری است و درمانی ندارد. دنیای بدون سعید برایش مثل چاهی تاریک و عمیق می شود که انتها ندارد. مثل تهران بدون سعید که برایش مثل همین دمشق جنگ زده است، سرد و بی روح. برای همین مقابل حرف همه ایستاد و خواست فقط همراه سعید باشد. حالا چه تهران پارس باشد چه کَفرسوسه!...