عالمان جامعه شناسی و متفکران سیاسی عقیده دارند که انسان بر اساس طبع خویش، موجودی اجتماعی است؛ به این معنا که در ساختار خلقت او نیاز غریزی یا عاطفی به زندگی مشترک با همنوعان خود دارد. انسان در اجتماع متولد می شود، رشد می کند و به تکامل می رسد. اقتضای تداوم حیات اجتماعی این است که هم تعارض بین علایق و اراده های شخصی افراد با وضع حدود و مقررات از بین برود یا کاهش بیابد و هم تعارض میان اراده های شخصی افراد با اهداف و امیال مشترک جامعه حل شود. برای وضع قوانین و اجرای آن ها به نهاد مدیریت نیاز است. مدیریت با سازمان دادن به فعالیت های شخصی، انسان ها را به سوی تامین احتیاجات مشترک سوق می دهد. نگارنده در کتاب حاضر ضمن تاکید بر ضرورت مدیریت در جامعه، مدیریت و رهبری را در جامعه ی ایران و نیز در دین اسلام و غرب بررسی و این سه حیطه را با یک دیگر مقایسه می نماید. در پایان نیز به بحث روان شناسی رفتار سازمانی می پردازد.