نگارنده در کتاب حاضر، به بررسی عنصر عامه گرایی و عامه نویسی در داستان های ایرانی می پردازد. مؤلف بیان می دارد که خواننده رمان عامه پسند بیش از آن که در بند درک علت وقایع باشد نگران دانستن بقیه ماجراست. داستان نویسان عامه پسند از درگیری بر سر پول، مقام و زن می نویسند و به مفاهیمی توجه می کنند که مایه های زندگی معمول را تشکیل می دهد. «نوشدارو»، «خوش بین»، «شب های تهران»، «شوهر آهو خانم»، «عزاداران بیل»، «یاسمین»، «روز گراز»، «برهنه در باد»، «آدم و حوا» و «رعدوبرق بی باران» عنوان های برخی از رمان های بررسی شده در این کتاب هستند.