به زعم نگارنده: "نویسندگان اسلامی، قایلین به مذاهب دو خدایی را به عنوان ثنویه یاد کرده اند. ثنویه، نام عمومی پیروان همه ی مذاهبی است که به دو خدا، یکی خدای نور و خیر به نام اهورمزد و دو دیگر خدای تاریکی و شر به اسم اهریمن قایل بوده اند. این مذاهب، در حدود هزاره ی دوم پیش از میلاد حضرت مسیح در پهنه ی فلات گسترده ی ایران و حواشی آن پیدا شدند و بعدها در دنیای متمدن آن اعصار دور، آوازه ی کارهای عجیب و غریب برخی از آنان ـ و از آن میان مجوسان (= مغان) ـ در ادبیات مقدس انبیای بنی اسراییل و نوشته های نویسندگان کلاسیک یونانی و رومی منعکس شده است. زمان پیدایی همگی این مذاهب پیش از ظهور زردشت ـ به استثنای مزدکیان ـ است. هریک از مذاهب ثنویه در تحولات و تغییرات و حوادث جهان، یکی پیدا و دیگری از بین رفته است و اکنون همه ی آن ها در شمار مذاهب مرده یا غیر حیه درآمده اند... در اعصار باستانی در ایران ـ پیش از زرتشت ـ آتش مورد پرستش و ستایش بود و بر پایه ی روایت سنتی زردشتیان، آتشکده هایی در پهنه ی ایران ساخته شده بود و مغان سردسته ی آتش پرستان بودند و در نگاه داشت و حفظ و پرستش و تعظیم آن می کوشیدند تا شعله ی آن همواره فروزان باشد". کتاب حاضر، به معرفی آیین های دوخدایی در عهد باستان اختصاص دارد که از آن جمله است: آیین زروانیه، آیین مجوس، آیین مهرپرستی، آیین مانی، و آیین زرداشت پسر خرگان بنیان گذار آیین اشتراکی معرفی به آیین مزدکیان.