«عزالدین ابوحامد» پسر «هبه الله بن محمد بن محمد بن الحسین بن ابی الحدید مدائنی»، معروف به «ابن ابی الحدید»، ادیب، شاعر، عالم، محدث، فقیه، متکلم، و مورخ برجستة روزگار پایانی عباسیان است که شرحی بیست جلدی بر نهج البلاغه امیرمومنان، علی (ع) نگاشته است. این شرح دارای مباحث روایی، کلامی، تاریخی، تفسیری و تحلیل بسیاری پیرامون امامت و خلافت امام علی (ع) است. کتاب حاضر، گلچینی است از شرح ابن ابی الحدید بر نهج البلاغه. از جمله مندرجات کتاب، می توان به: سخنان آن حضرت در پی رحلت پیامبر؛ سخنان آن حضرت دربارة معاویه؛ سخنان آن حضرت در برانگیختن یارانش به پیکار؛ سخنان آن حضرت در ستایش خداوند؛ سخنان آن حضرت در عدالت علوی؛  نامة آن حضرت به کوفیان، هنگامی که از مدینه راهی بصره بود؛ و نامة آن حضرت به سپاهیان، هنگامی که به خلافت رسیدند، اشاره کرد.