:
لینکلن خود را بالا کشید،چشمانش از عشق و سپاس آکنده.آنگاه به همان تندی
که آمده بودند،آن عشق و سپاس،رفته بودند،و در عاطفه دیگری جای آنها را گرفته بود.
اضطراب؟ترس؟ماری نمی­خواست حدس بزند.
"...مدت بیشتری....یکی دو سال."
و در یکی دو سال چه خواهیم داشت که حالا نداریم؛جوانی بیشتر،امید بیشتر،
شجاعت بیشتر؟
"پول....خاطرجمعی"
"مگر پول خاطرجمعی می­آورد؟ چنان تند می­آید و می­رود.مگر عشق ما تنها
خاطرجمعی ما نیست؟"
"این راست است مولی :عشق جاوید است."
"پس عزیز دلم،خواهش می­کنم بگذاری حالا ازدواج کنیم."
لینکلن خاموش نشسته بود.دیگر با ماری مخالفت نمی­کرد.ماری گونه­اش را بر
گونه او نهاد.
"متشکرم،ابراهام.هرگزپشیمان نخواهی شد.قول می­دهم."