نویسنده در این کتاب با روایت خاطره گونه داستانی را شرح می دهد که در آن زندگی به یک بشقاب سوپ تشبیه شده است. شخصیت اصلی داستان، راوی است که با واژه «من» معرفی می شود و بیمار است. او شیمی درمانی می شود. شرح این زندگی اثبات می کند که نباید دیگران سوراخ سمبه های زندگی یکدیگر را جست وجو کنند چون ممکن است دیگران از همین طریق سرزده وارد زندگی شما بشوند. «من» که در طول داستان تبدیل به «زن مجبور» می شود از همسرش جدا می شود؛ آن هم به دلیل همین سرک کشیدن ها! زندگی او از نظر مالی و عاطفی مثل همین سوپ شده است که هنوز جرئت خوردنش را نیافته است. اتفاقات خوب و بد زندگی «زن مجبور» عرض زندگی او را مهم تر از طول زندگی اش نشان می دهد و او از زندگی لذت می برد و... .