یادداشت‌های محمد مصطفی نورآبادی (2)

          کتاب بسیار خوبی درباره نسبت اندیشه هایدگر با گادامر بود و برای اندیشه هرکدام از این دو شروح نسبتاً موجزی داده بود که اگر آشنایی قبلی با اندیشه این دو متفکر معاصر داشته باشید براتون خیلی می‌تونه راه گشا باشه. اما در باب هرمنیوتیک کتاب دیگر ژان گروندن که به همین نام هست مفیدتر هست و این کتاب برای شروع توصیه نمیشه، مگر اینکه به دنبال وجه خاصی از اندیشه این دو متفکر هستید...
جدای از اینها اگر به طور خلاصه هم با اندیشه گادامر یا حتی هایدگر آشنایی دارید، مباحثی مثل فهم، زبان، دور هرمنیوتیک، افق و ذوب افق‌ها را می‌توانید در این کتاب دنبال کنید.
احتمالا مباحث این کتاب و کتاب گادامر بیشتر از همه به کار اهل نقد و تفسیر و بخصوص نقد هنری می‌آید و با مفهومی مثل بازی سعی می‌کند نقدی از نقد و فهم سوژه گونه و خود بنیاد بدهد بدون اینکه بنیاد هرگونه فهمی را از جا بکند و ما را در خلا بی‌معنایی رها کند....
امید است که کتاب اصلی خود گادامر، حقیقت و روش، نیز چاپ شود تا علاقه‌مندان به نقد و بررسی آن بپردازند
        

          کتابی خوبی بود، مخصوصاً برای قشر نوجوان، قطعاً اگر در دوران ۱۶-۱۷ سالگی این کتاب را می‌خواندم بهره‌برداری بیشتری می‌کردم، ولی با این حال اگر سیر روایت داستان انطباق تاریخی داشته باشد کمک بسیاری به فهم از روایات مختلف می‌کند و از طرفی در به تصویر کشیدن فضای علمی و معرفتی دوران امام باقر بسیار خوب عمل کرده است... اما یک چیز انگار کم بود، ادعاهای مخالفین و غالیان ادعا هایی مانند امام یا شبیه به آن بود و از طرفی معیار مشخصی در سخنان نبود که مخاطب بتواند خود تمییز گذار این مناظرات باشد و تنها درصورتی حرف امام حق و مخالفین باطل که شما به امام باور می‌داشتید...شاید نتوانستم منظورم را کامل منتقل کنم...اگر کتاب را خواندید و این حس من به شما هم دست داد یک یادداشت بهتر پیرامون این موضوع بنویسید