یادداشت

        صدای پای آب، خیلی عجیب بود.اواخر تابستان،یعنی شهریور،شروعش کردم و یادمه اصلا جذبش نشدم،همینطوری که <شرق اندوه> نتونست جذبم کنه.
کلا مجموعه ی هشت کتاب سپهری خیلی فراز و فرود داشت!یه جاهاییش از شدت زیباییش گریه میکردم و یه جاهایی بی حس خیره‌ی کتاب بودم...
خلاصه،من صدای پای آب رو همونموقع نصفه رها کردم و کلااا انگار با کتابخونی خداحافظی کردم.گذشت و دو هفته‌ی پیش شروع کردم و برگشتم به همین دنیا و دو شب پیش،مهمون سهراب سپهری شدم...
و واااقعا عجیب بود،نیمه‌ی دوم کتاب به شدت خوب بود!
توی یک شب اون بخش هم تموم کردم و...بوم!سپهری دوباره اوج گرفته بود انگار!